Gdybanie o życiu

Ja nie mogę...jak ten czas zapierdziela.Dzisiaj rano uświadomilam sobie, że już jest środa, a przecież dopiero co byl weekend.....to straszne. Powoli zaczynam mysleć o starości.To znaczy nie tak caly czas so tym myslę ale przyznaję, że czasami dopadaja mnie takie egzystencjalne mysli.Wtedy przypominam sobie, że calkiem niedawno balam się matury, uciekalm ze szkoly czy bywalam na pierwszych dyskotekach a teraz? jestem prawie 30-letnia kobieta z uporzadkowanym życiem, nie potrafie bawić się tak jak kiedyś na dyskotekach - po prostu mnie nudzą - za to cieszą mnie rzeczy, o ktorych kiedyś wogóle nie myślalam. Ciesze się, że mam pracę, nie jest to może szczyt moich marzeń, ale jednak ja mam - a tak wielu ludzi wokól mnie boryka się z bezrobociem. Ja w zasadzie zawsze mialam prace i nigdy -jak dotychczas nie dotknęly mnie takie rozterki. Ciesze się, że mam gdzie mieszkać....no i przede wszystkim....kocham, jestem kochana - mamy wspólne marzenia, które konsekwentnie staramy się realizować. Moje życie zpoawiada się dosyć pasjonująco i ciekawie....ale jak każdą chyba kobietę...dopada mnie demon starości.

Czasami zupelnie bez powodu...myślę o przemijaniu, o tym jak zmienia się moja skóra, moje cialo, moje podejście do życia, Jak dorastalm do milości i jak teraz potrafię z tej mądrości korzystać. Wiem, że to co piszę brzmi w większej częsci jako zupelnie niezrozumiale pieprzenie ale....coż co z oczu to z serca. Chcialbym starzeć się jakos tak przyjemnie...tak wesolo, tak pelna radości życia, tak promiennie. Nie wiem jak bedzie za jakiś czas ale wlasnie tego bym chciala.